موضوع: سخنرانی آقای انزابی
تاریخ سند: 30 تیر 1347
موضوع: سخنرانی آقای انزابی
متن سند:
از: 3/ ﻫ تاریخ: 30 /4 /1347به: 316 شماره: 7763 /3 ﻫ
موضوع: سخنرانی آقای انزابی
از ساعت 1850 الی 1950 بعد از ظهر روز 28 /4 /47 مجلس سخنرانی نامبرده بالا در منزل آقای صمد کفاش واقع در خیابان ثریا کوچه غیاث کاشی 234 دایر بوده آقای انزابی ضمن تدریس و ترجمه از آیات قرَآن سخنرانی کوتاهی نیز در مورد مشروط[شروط] طلاق ایراد نمودند و در پایان مجلس اضافه نمودند که آقای ناقبی [مناقبی] تهرانی در مجلس چهلمین روز فوت آقای سید حسن الهی طباطبایی 1 سخنرانی مسبوطی ایراد نمودند که تمام روحانیون تبریز از طرز بیان و معلومات ایشان تعجب می‌کردند. در این مجلس در حدود 40 نفر شرکت کرده بودند و از اشخاص سرشناس و روحانی حضور نداشت.
نظریه منبع: سخنرانی نامبرده بالا بدون کنایه ایراد گردید.
نظریه رهبرعملیات: به مناسبت تذکر شدیدی که در مورد سخنرانی‌های گذشته به وی داده شده است، تصور می رود سخنرانی‌های وی مدتی بدون کنایه خواهد بود. مهرانرود
آقای کاشی 1 /5 در پرونده محمدحسین انزابی بایگانی شود. کاشی 2 /5 /47
توضیحات سند:
1. آیت‌الله سید محمد حسن الهى طباطبائى برادر علامه طباطبائى و داماد شهید آیت‌الله قاضى طباطبائى بود. وی یکى از ابدال و رجال الهى عرفان و شهود مى‌باشد که بسیار گمنام زیست و گمنام بود و گمنام رحلت نمود. آیت‌الله جعفر سبحانی در مقاله «جامعیت علامه طباطبائی» آورده‌اند، علامه طباطبائی و برادرش اهل مکاشفات و سیر و سلوک بودند: «… گاهی که مجلس را مناسب می‌دید برخی از جریانها و به اصطلاح مکاشفات را بصورت کمرنگ و با عفت خاصی که خصیصه او بود بازگو می‌کرد. مثلاً روزی فرمود: «در نجف پس از اقامه نماز صبح در پشت بام منزل، ناگهان حضرت «ادریس» در برابر دیدگانم ممثل شد، و دیدم با برادرم مرحوم آقای حاج سید محمد حسن الهی سخن می‌گوید و من سخنان او را از طریق مذاکره برادرم فهمیدم…» عارف وارسته معاصر آیت‌الله حسن حسن‌زاده آملی در خصوص شخصیت ایشان می‌فرمایند: «در میان اساتیدم دو تن به نام الهی بودند یکی آیت حق عارف بالله حکیم متأله کامل مکمل فقیه متبحر سالک مجذوب فنای در توحید جناب سید محمدحسن آقای الهی طباطبائی تبریزی و دیگری محی‌الدین عارف بزرگوار عالم ربانی حکیم عالی مقدار صاحب تصانیف کثیره، مجذوب سالک حضرت حاج میرزا مهدی الهی قمشه‌ای…». آیت‌الله سید محمدحسن الهی طباطبائی پس از عمری مجاهدت در سال 1347 دار فانی را وداع و به ملکوت اعلی پیوست.ر.ک: مفاخر آذربایجان، عقیقی بخشایشی، ج2، صص912-911